De cyclus leven, dood, wedergeboorte

De cyclus leven, dood en wedergeboorte is nauw verbonden met de symboliek van de levensboom of zo je wil de wereldboom. Een natuurbeeld, verbonden met de seizoenen en onze wortels. Onze voorouders die ons in de taal van het beeld influisteren wat mag en kan.

In sacrale voorchristelijke vrouwelijke (Venus) kunst is deze cyclus een coherente symbooltaal die universeel en mondiaal is. Componist des Vaderlands Calliope Tsoupaki vertelde onlangs over Grieks-Orthodoxe iconen, waarop Maria op haar sterfbed afgebeeld is, terwijl Jezus haar alweer als een baby in zijn armen neemt. In één beeld komen het sterven en de nieuwe geboorte samen.

Daarom, maar vooral door de lichtende ervaring met het sterven van haar vader, noemde Tsoupaki haar nieuwste compositie Liknon (Grieks voor ‘schommelwieg’). Een werk over de droefenis van de dood, maar ook over een soepel wegglijden naar een andere wereld, een nieuw avontuur. Een prachtig beeld waarin de cyclus leven, dood, wedergeboorte al tijdperken lang een coherente symbooltaal biedt.

Leven, dood en wedergeboorte

Veel vroegere gemeenschappen ontwikkelden zich langzaam van een cultuur van jagers- en verzamelaars naar een landbouwcultuur. In een landbouwcultuur nemen zaai- en oogstkalenders een belangrijke plaats in. De kalender helpt je namelijk om in harmonie met de energetische werking van de natuur te werken met zaden, zaailingen en planten. Iedere dag een eigen dynamiek. Een biodynamische zaaikalender houdt dan ook rekening met de stand van de maan, hoe deze zich beweegt in de dierenriem en hoe dit van invloed is op de waterhuishouding.

In hoogontwikkelde landbouwculturen staat de jaarcyclus van de natuur onder toezicht van Moeder Natuur of Moeder Aarde, die nu steeds meer in gezelschap van haar zoon in plaats van haar dochter raakt. De stervende en herrijzende zoon van Moeder Aarde wordt als het vergankelijke gewas voorgesteld. Hij komt voort uit haar ondergrondse baarmoeder en zal bij oogst hierin teruggaan om te worden wedergeboren……

Vanuit vroege landbouwculturen is er de verbinding van de Vrouwe met het graan. Denk maar aan de mythe van Demeter (Ceres)  in Eleusis in Griekenland waarin het graan een centrale plaats inneemt in de inwijdingstraditie. Op sommige afbeeldingen zie je haar met een pot met graan in haar handen en op andere afbeeldingen zien we een vaas en zijn we via de vaas getuige van de mysteriën en graanrituelen van priesteressen rond seizoenen rituelen.

Vrijwel alle lentegodinnen zijn getooid met bloemen en vruchten. Ook Rembrandt van Rijn schilderde Flora, een portret van Rembrandts vrouw Saskia in de gedaante van godin. Ook La Primavera van Sandro Botticelli verbeeld een goddelijke lentetuin waarin honderden planten en bloemen groeien – Het verhaal van Flora viert natuurlijk ook hier het (heilig) huwelijk *  en reflecteert de cultuur van de renaissance.

Een lentegodin in haar vruchtbaarheidsfase zien we ook in de korenpopjes die gemaakt worden van geoogste gras – of graanhalmen en die beide de vruchtbaarheid van Moeder Aarde symboliseren. Ook Maria wordt vaak als korenmeisje afgebeeld en soms ook zie je graanhalmen op haar kleed. Deze Maria van de korenschoven verwijst naar een oude verbinding met de mysteriegodsdiensten.

De ziel als bruid van Christus wordt verbeeld in de symbolieken van de graankorrel. De graankorrel is het symbool van het zaad dat in de kern vol zit met (geestelijk) leven, in de aarde afdaalt om vanuit de diepte te ontkiemen en door het dode vlies heen te groeien naar het licht. Het is als het levenswiel uit de sjamanistische traditie en/of als de vier seizoenen die allemaal te maken hebben met ontstaan, groei, tot wasdom komen en weer afsterven of overgaan om weer naar een nieuwe fase te groeien. De menselijke geest, het Ik, leeft in de ziel en zal na de dood terugkeren naar zijn oorsprong. Na enige tijd in de lichtwereld te zijn geweest, daalt het Ik weer af naar de mensenwereld om in een nieuw lichaam nieuwe (levens) lessen te leren en nog meer tot zelfverwerkelijking te komen. 

De grote grondlegger van de tweede na-Atlantische cultuurperiode (ca 5000 v. Chr. – 2907 v. Chr) of de oud-Perzische cultuur is Zarathoestra. Zarathoestra was een grote ingewijde die naast vele andere geschenken ook de impuls bracht voor een ontwikkeling van landbouw en veeteelt. Het was Zarathoestra die de mens leerde de aandacht op de aarde te richten en niet langer vanuit een diep heimwee op te kijken naar de geestelijke wereld. Hij onderwees de opdracht om het aardse leven te beheren en te verzorgen en dus hoe de mens dit op zich kon nemen. Van grote ingewijden is vaak beter bekend in wie zij terugkeerde naar de aarde en opnieuw geboren worden. Ook Zarathoestra kunnen we dus plaatsen in de cyclus leven, dood en wedergeboorte. Elke eeuw daalt hij naar de aarde af om aan een nieuwe incarnatie te beginnen. En elke keer wekt hij in stilte de harten van die mensen die er aan toe zijn de geheimen van het esoterische christendom in zich op te nemen. Maar toen had hij inmiddels allang zijn nieuwe naam Meester Jezus gekregen. Over transformeren gesproken….

De spiraal is een voorstelling van groei, maar ook het symbool van geboorte (leven) dood en wedergeboorte van al wat leeft en dus karmische lessen draagt!

Wij gaan meer en meer in onze tijd het tijdperk van de Geest binnen: geloven wordt tot weten, het ego wordt de transparante omhulling van de Christus in ons en stap voor stap zullen wij ons gaan bekwamen in de echte, belangeloze, universele Liefde. Dat is de opmaat voor het toekomstige Pinksterfeest.  Sophia wordt wedergeboren – Zij was er al vanaf het begin van de Schepping, maar de mensen zijn haar in de loop der eeuwen vergeten. Nu kunnen we haar weer in volle glorie ontmoeten! Zo wordt de grote godin de laatste jaren ook weer zichtbaar in Maria Magdalena. Zij wordt in oude geschriften beschreven als de geliefde metgezellin van Jezus en de moeder van de engelen. Zij was de ‘apostel der apostelen’, de vrouw aan wie Christus het vertrouwen gaf zijn boodschap van de liefde uit te dragen in de wereld. Daar kunnen we het natuurlijk over hebben en tegelijk gaat dit voor mij in de Geest van Maria Magdalena over Gnosis. Gnosis, de kennis van het hart.

De tijd is nu rijp om Maria de Bruid opnieuw te leren kennen.

De bruid is ook het beeld voor Moeder Aarde die zich met haar mooiste kleed tooit. Dat is wat je ook buiten in de natuur ziet. Moeder Aarde tooit zich rond Pinkstertijd altijd in het wit. Het is de tijd van de witte bloemen. Alles bloeit, bloesemtrossen vol.  Bruiden, bruidegoms, bruidstaarten, allemaal symbolen die met het verenigen van het aardse en het geestelijke te maken hebben. Allemaal oeroude, voorchristelijke symbolen.

© Joke – fluisteralsjeblieft

NB * De Hieros Gamos of het heilig huwelijk wordt maar al te vaak alleen spiritueel of symbolisch opgevat, maar alleen in de materie kunnen de energetische verbindingen tussen de aura’s van geliefden tot stand komen op het aller diepste niveau. Maria Magdalena is niet alleen de evenknie van Jezus, zij is degene die een eenheid met hem vormt in ziel en geest. Wat in de geest een realiteit is – zoals de ware liefde tussen twee mensen – mag op aarde haar verwerkelijking krijgen.