Zolang we over onszelf nadenken, denken we na over de tijd en verbeelden we dit met metaforen van water: zeeën, oceanen, bronnen en moerassen en heel vaak rivieren.
Aan de oevers van de tijd kun je ontdekken dat de rivier als metafoor voor de tijd stroomt doorheen onze verhalen. De rivier is in ons en vormt cirkels en lussen om alles wat voorbij is en komen gaat in een stroom aan elkaar te verbinden.
Tijd baart Tijd en de Aquarius kruik, het attribuut van Maria Magdalena zal in ons bewustzijn terugkeren met haar genezende klanken; de toegangspoort tot de heilige aardschoot.
Ze geneest het verkeerde idee dat we apart staan van de oneindige liefde en genade van onze Schepper, of het magische co-creatieve weefsel van het Levensweb dat ons ondersteunt.
Vergeet niet dat elk nieuw moment voort komt uit alle voorgaande keren en er het specifieke van de nieuwe ervaring aan toevoegt.
Ik ben de stem die zacht spreekt … ik woon in de stilte … ik ben afgedaald uit het midden van de onderwereld … ik ben de baarmoeder die vorm geeft aan het al … door geboorte te geven aan het licht … ” Gnostische Codex, Nag Hammadi
Joke Vesseur – voor vragen: https://wp.me/P2XSLz-1E6
Mooi! ❤