Mensen zijn verhalen vertellers. Verhalen die ogenschijnlijk los staan van elkaar zijn voor wie daar aandacht voor heeft aan een te rijgen. Met nog iets meer aandacht kun je de melodie horen van de levensloop. Om die aandacht te oefenen is er biografiekunde, een methode om op verhaal te komen. Wat we willen leren we van anderen tot we zelfsturing aandurven. Wat we voelen ontdekken we door ervaringen heen tot ze gerijpt zijn in zelfliefde. Wat we denken komt voornamelijk via zelfreflectie tot ons. Voor wie ook niet wil dat iedereen met iedereen in een ruzieachtig sfeertje geraakt is dit artikel een opsteker voor je zelfrespect. Best veel woorden hé met zelf…..wat dacht je van zelftrouw….lees je verder….?
de melodie van het leven op het spoor komen met de spiegels op je weg
Het woord ‘spiegel’ staat in ons taalgebruik voor meerdere manieren. Zo kun je kijken in het water en de spiegeling van bomen zien. Soms zelfs zie je nauwelijks het water en wel het kleurenspel. Als je een steentje in het water werpt zie je de rimpeling en blijkt het zeker wel water te zijn.
De Maan straalt geen licht uit, het ontvangt en weerkaatst het licht van de Zon; zonder de Zon zouden we het schijnsel van de Maan niet eens kunnen zien. Omdat we uit 80% water bestaan, heeft de Maan en haar wisselvallige reflecties veel invloed op ons gemoed.
We zien rimpels niet meer als een onderdeel van het leven
In ons taalgebruik wordt ook gesproken over de spiegel die een ander mens ons biedt. Dan gaat het over horen én luisteren. Een goede luisteraar/ster doet eigenlijk niets anders dan uitspreken en aan ons teruggeven wat hij of zij ons eigenlijk heeft horen zeggen. Dat teruggeven wordt ‘spiegelen’ genoemd. Dit ‘spiegelen’ zet het eigen hart aan het werk, tenminste voor wie de oud-zeer gevoelens bewust wil worden. Dan kunnen ze getransformeerd worden.
Het spiegelen gaat zo nooit om de ander, enkel over jezelf tegelijk is het natuurlijk wel zo dat wie écht luisteren wil naar een ander mens en teruggeeft wat gehoord is. Dit een erkenning en bevestiging is van de gevoelens van de ander. Ook die ander kan verder…..
Wat is reflecteren eigenlijk?
Dan is er ook nog het zo moeilijke verschijnsel wat reflectie wordt genoemd. Reflectie betekent: terugspiegeling, overdenking en bezinning. Reflecteren geeft een activiteit aan, je wilt je dingen bewustworden. Dat is natuurlijk de kern van het leren van je eigen leven met hulp van de methode die je aangereikt wordt in het menu en in de zijbalk van deze website.
Meestal wordt er niet aan reflectie gedaan, maar aan projectie. Iedereen projecteert van alles op de ander…….
Projectie houdt in dat gevoelens die je in jezelf niet onder ogen wilt zien toeschrijft of ervaart bij de ander. Je legt iets wat vanbinnen (onbewust) in je leeft bij de ander, buiten jezelf neer. Het kan dan gaan om positieve als negatieve gevoelens, om sympathie en om antipathie. Irritaties en ergernissen zeggen altijd meer over jezelf dan over de ander. Denk hier maar aan als je de krant leest of nieuws, vooral in de politiek een veelvoorkomend verschijnsel.
Hoe leer je dan projecties terug te nemen? Door jezelf af te vragen wat je zo raakt en vooral ook reflecteren op wat het over jezelf zegt.
Alles wat je zegt over een ander, zegt nooit iets over de ander, maar alleen iets over jezelf. Zo bezien is het reflectieproces een kwestie van veel herhalen waarbij antwoorden als een plotselinge inval, een flits die in je oplicht tijdens een wandeling of in je dromen je weer iets duidelijk maken.
De herhalende innerlijke activiteit van bezinning bestaat wezenlijk uit het voorleggen van je vragen en overwegingen aan het hogere Zelf dat in je innerlijk woont. Antwoorden uit de diepere lagen van de ziel herken je altijd meteen, je voelt én weet ogenblikkelijk dat dat de essentie is waar het om gaat: Dát is het!
Er ontstaat dieper inzicht, we gaan innerlijke samenhang zien en ontdekken de achterliggende waarheid. Anders gezegd: we krijgen dieper contact met bewust of onbewust, waarden en principes die voor onszelf fundamenteel zijn. Hier groeien onze intuitieve vermogens van en zo ontwikkelen we een geweten…een innerlijk weten!
Welke meerwaarde heeft het biografisch onderzoek met wat je tot nu toe hebt gelezen. De drie grote fasen die je mag onderverdelen in perioden van 7 jaar bezien vanuit kernwaarden die de basis van de maatschappij kunnen vormen: vrijheid, gelijkheid en broederschap.
De kracht van de nabootsing vormt zich later om tot vrijheid. De liefdevolle autoriteit legt de basis voor het gevoel van gelijkwaardigheid De liefde voor mens en wereld vormt zich later om tot een gevoel van broederschap. Met je gevoel kun je je inleven in de omgeving, in andere mensen, in andere vormen van leven en het wezenlijke van ‘het andere of de ander’ werkelijk raken en begrijpen.
In ons eigen leven betekent een spiegeling dat bepaalde levensomstandigheden of situaties kunnen samenhangen met gebeurtenissen uit vroegere levensjaren. Dit raakt ook de mensen in je omgeving.
Wat verandert er in jou als je het leven in een cyclisch tijdsbesef zou ervaren?
de leeftijd van 1 – 7 wordt gespiegeld in de leeftijdsfase van 56 – 63 jaar;
de leeftijd van 7 – 14 wordt gespiegeld in de leeftijdsfase van 49 – 56 jaar;
de leeftijd van 14 – 21 wordt gespiegeld door de leeftijdsfase van 42 – 49 jaar.
De eerste drie zevenjaarsperiode spiegelen zich ook in de fasen van het 63e tot het 70e levensjaar; van 70-77 jaar en van 77-84 jaar.
Voor de ouderen die dit lezen is een mooie vraag om over te mijmeren: waar was sprake van wrijving in het intermenselijke contact….en hoe vind je wegen dit onaffe alsnog rond te maken…?
Voor Nieuwetijdsmensen geldt in het bijzonder dat ze zoeken naar manieren waarin het hervinden van ‘wie ben IK echt’ centraal staat.
Volgens mij lopen we in het leven voortdurend kwetsuren op. Er is geen trainingsweg om met deze kwetsuren om te gaan. Op dat moment is vergeving belangrijk. Vergeving betekent niet dat we over ons heen laten lopen. In de beste zin van het woord gaat het bij vergeving om af te zien van wraak. Toe we nog kind waren werd er ‘sorry’ gezegd als iemand ons pijn deed of als wij iemand pijn deden. Nu we volwassen zijn, worden er minder vaak excuses aangeboden. De eerste stap om te kunnen vergeven is elkaar weer als mens te zien, het menselijke vinden we door niet meer boos op hen te zijn. Dan zullen we de vrijheid vinden om onze enige taak te behartigen. Onze enige taak is proberen ons hart weer open te stellen.
Wij moeten niet perfecter, maar menselijker worden.
fluisteralsjeblieft 